Στην Κ.
Καλημέρα..
Είναι ξημέρωμα 23ης Απρίλη, εσύ είσαι κάπου στο αιγαίο ταξειδεύοντας για την ασφάλεια σου και εγώ στις 4 εποχές, στην λεωφόρο Ποσειδώνος.
Το υγρό στοιχείο κυριαρχεί..
Βγήκα λίγο κατά τις 10 και τσίμπησα κάτι, αλλά με έπιασε κάτι σαν αγοραφοβία και μαζεύτηκα στο δωμάτιο. ξαναδιάβασα το βιβλίο που σου πήρα, ίσως κάτι ήξερα και το διάλεξα.. προφητικός ο τίτλος.. η αγάπη άργησε μια μέρα.
Πήρα και μια συνδρομή για πρόσβαση στο ίντερνετ, άνοιξα το λάπτοπ και άρχισα να γράφω..
Να γράφω συναισθήματα και σκέψεις ακούγοντας τους ήχους του Μ.Χ. από το ipod μου.. έχει στα μαλλιά κορδέλλες, στο κορμί της χίλες βδέλλες, και στο πλάι τον χάροντα σκυφτό.. ποιος της έδωσε μαχαίρι…
Το χρονικό μια συναντησης που δεν θα γίνει ποτέ. Είχα τον κρυφό πόθο να σου τηλεφωνήσω και να σου ουρλιάξω να μην μ’ αφήσεις μόνο μου, αλλά ακόμα μια φορά κρύφτηκα πίσω από το πέπλο της ευγένειας και της διακριτικότητας.
..Στρίβει σαν μελωδία με δύσκολα κλειδιά, με λόγια που δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά..
Μπορεί να μην έβγαινε τίποτε, αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία έχουν τα αντανακλαστικά, που ξαφνικά εμφανίζονται στην μέση ηλικία.. εκεί που βλέπεις τις παληές ξεθωριασμένες φωτογραφίες της νειότης, και σούρχεται να σπάσεις τον αμείλικτο καθρέφτη στο ασανσέρ σου, ξαφνικά βλέπεις ζωή..
Αυτό και μόνον ήταν που χάρηκα.
Βέβαια ήθελα να δω και το χαμόγελο σου, να σε κάνω να γελάσεις δυνατά, να βγάλεις την μαυρίλα, να προσπαθήσω να σου δώσω δύναμη. Μου στέρησες αυτή τη χαρά, αλλά η μοναξιά μου δίνει δύναμη…
Σκέφτηκα τον άνθρωπο που μου στέρησε τα καλύτερα μου χρόνια. Τον άνθρωπο που πάτησε τα όνειρα μου, που δεν μούδωσε ούτε μια μικρή σημασία δείχνοντας απίστευτη σκληρότητα. Πρώτη φορά μάλλον μιλάω δημόσια για αυτό.. ίσως επειδή πλησιάζω στο τέλος εποχής.
Σε ευχαριστώ..
Σε ευχαριστώ που έφυγες και με άφησες μόνο.
Σε ευχαριστώ που μούδωσες την ευκαιρία να ανακατατάξω τις σκέψεις μου και ίσως, να πάρω και αποφάσεις..
Σε ευχαριστώ.
υ.γ. θυμάσαι που σουχα πει πως εφόσον δεν βρεθήκαμε τότε, δεν θα βρεθούμε ποτέ ;
