Τα 6 δωράκια που δέχτηκα στα γενέθλια μου, το καθένα με διαφορετικό συμβολισμό.. Διαφορετικός ο συμβολισμός για τον αποστολέα, διαφορετικός για τον παραλήπτη. Με κοινά στοιχεία, αλλά διαφορετικός. Αποφάσισα να τα απαθανατίσω, να τα σχολιάσω και να τους χαρίσω μια μικρή αιωνιότητα, όση μένει πάνω απο τα πενήντα..
Ένα μικρό μεταλλικό κουτάκι με τσάι, The Vert a la vanille, πετυχημένο πάντρεμα πράσινου γιαπωνέζικου Sencha με μικρά κομμάτια βανίλλιας.
17gr “επώνυμου” τσαγιού, που μπορείτε να τα βρείτε στον Ιανό.
Για μένα διάλεξαν το κουτάκι με τον Αγαπημένο Κώστα Καρυωτάκη.
Μιά μέρα θα το πιώ, μαζί του..
|
Ένα στυλό διαρκείας, που στο πάνω διάφανο μέρος του έχει μαύρους κρυστάλλους..
Όπως λέει και η αφιέρωση “θα ήθελα να σε βοηθήσω να αντισταθείς στο παραλήρημα των φθαρτών υλικών, κάνοντας βουτιά στην παγωμένη καθαρότητα του κρυστάλλου”.
Για καθαρή, κρυστάλλινη γραφή, πάντα σε μαύρο χρώμα, θα έλεγα εγώ..
|
|
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μοίρασμα του Liposan είναι ένδειξη συντροφικότητας.
Η γέφυρα από χείλη σε χείλη.
Από σκασμένα, ταλαιπωρημένα χείλη, σε σκασμένα, ταλαιπωρημένα χείλη.
Πόσο “άδικο” είναι για μιά σχέση, να αρνείσαι να χρησιμοποιήσεις το Liposan του άλλου, με διάφορες δικαιολογίες και να μην του έχεις προσφέρει ούτε μιά φορά από το δικό σου..
Συμβολισμοί θα μου πείτε, αλλά για μένα ιδιαίτερα σημαντικοί, imho.
|
|
Με υπέροχες ακουαρέλλες, στην πρώτη σελίδα γράφει:
Σ’ ένα λευκό σεντόνι
οι ευωδιές της άνοιξης,
οι μυστικοί χυμοί της,
γλυκές ανασαιμιές και ψίθυροι,
για σένα, πουλί μου.
|
|
Κάτω από ένα περίεργο ψηλό δέντρο με ελικοειδή κλαδιά, ένας μικρός πρίγκηπας, χέρι-χέρι, με μιά μικρή πριγκήπισσα.
Όλα στηριγμένα επάνω σε μιά ημι-σφαιρική πέτρα.
Χέρι-χέρι, κάτω από το δέντρο, που ενώνει γής και ουρανό.
|
|
Το είχα, αλλά αυτό είναι διαφορετικό.
Είναι αναπάντεχο, είναι μυρωδάτο, με έναν ξεχωριστό σελιδοδείκτη.
Από έναν ξεχωριστό άνθρωπο, που αποδεικνύει πως δεν χρειάζεται να γνωριζόμαστε καλά για να αγαπιόμαστε και να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον.
Από αυτά που μου αρέσουν.
Άκοπο, αμόλυντο, καθάριο.
Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
|
|
Σας ευχαριστώ..
υ.γ. τα 6 δωράκια μέχρι σήμερα έγιναν 11..
“Δεν λυπάμαι για τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινόν, λυπάμαι το κοινόν που έμεινε χωρίς ποιητές” !
(Οδυσσέας Ελύτης)
Εκ πρώτης όψεως φαίνονται λίγα για κάποιον σαν κι εσένα.
Αλλά είναι τόσο διαλεχτά, που φαντάζουν σαν την σπηλιά των 40 κλεφτών στον Αλλαντίν.
Μακάρι να μπορέσουν να ανακόψουν την λύπη που βγάζεις με τα γραφόμενα σου.
Στο εύχομαι πραγματικά, μέσα απο την καρδιά μου, παρά το ότι δεν σε γνωρίζω προσωπικά.
θέλω να σου χαρίσω ένα ποίημα, σίγουρα θα το ξέρεις, αλλά διαβάζοντας σε, αυτό μου ήρθε στον νού… και χρόνια πολλά.
Τρεις Εραστές, ένα ερωτικό ποίημα που έγραψε ο Μίλτος Σαχτούρης.
Στις βραδινές βρεγμένες στράτες
Αχνίζει ένα φως θαλασσί
Πλατύ χέρι στην καρδιά
Βήματα ερειπωμένα
Τρεις εραστές διαβαίνουν απ΄ τα χέρια πιασμένοι.
Ο πρώτος…
Κρέμασε σ’ ένα δέντρο την αγάπη του
Τα μεσάνυχτα προσεύχεται κάτω απ’ το δέντρο
Να κατέβει η αγάπη πιασμένη απ’ τα φύλλα
Να κοπάσει η πλημμύρα των φύλλων …που λιώνουν
Τα δάκρυα του στο χώμα τα πίνει ένας σκύλος
Η αγάπη στα κλαδιά τον πετροβολάει
Το δέντρο ουρλιάζει ο αγέρας
Ο δεύτερος…
Χάρισε την αγάπη του σ’ έναν τρελό βιολιστή
Ο τρελός την επήρε τραγούδι
Βρέχει ο ουρανός λουλούδια νομίσματα
Αντηχούνε οι δρόμοι τ’ ολέθριο βιολί
Της αγάπης το τραγούδι το ‘χουν μάθει τώρα όλοι
Με χείλια σμιχτά μελανά το σφυρίζουν
Μόνο αυτός δεν το ξέρει
Ο τρίτος…
Έκανε την αγάπη του καράβι
Την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες
Τώρα έγινε πάλι παιδί
Σιάχνει πύργους με άμμο
Και μαζεύει χαλίκια κοχύλια
Και προσμένει να γυρίσει ξανά
Το καράβι η αγάπη
Στην καρδιά τους έχουν κι οι τρεις χαράξει ένα δέντρο
Ένα βιολί σιμά στ’ αυτί θα τους τρελάνει
Κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια.
Το τώρα σου θαρρώ είναι οι τελευταίοι 4 στίχοι:
“Αιώνες τώρα πάνω από τα γαλάζια ηφαίστεια. Μακριά στο σώμα και
μακριά στο χώμα που πατώ πήγα να βρω ποιος είμαι.
Τις μικρές ευτυ-
χίες και τ’ αδόκητα συναπαντήματα θησαύρισα, και να με: ανήμπο-
ρος να μάθω τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο”
Το αύριό σου, σου εύχομαι να ‘ναι οι 4 πρώτοι:
“Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να’ ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό
στον ώμο· στην τσέπη μου έναν Οδηγό· τη φωτογραφική μου μηχανή
στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω
ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο”
Καλά ταξίδια φέτος το καλοκαίρι. Με πολλή θάλασσα & άπειρο Ελύτη.
Δεν είναι περίεργο που τώρα είσαι στο τέλος του ποιήματος & σου εύχομαι να φτάσεις στην αρχή;
Ή μήπως είναι το απολύτως λογικό;
Εις το επανιδείν..
ΥΓ.: Μακάρι και ‘μένα όσοι μου δώρισαν στα γενέθλιά μου/είναι να μου δωρίσουν κάτι να πετύχαιναν/πετύχουν τόσο διάνα όσο οι δικοί σου.