Κάθε φορά που εχουμε εκλογές με πιάνει μια κατάθλιψη. Ή μάλλον καλύτερα μια θλίψη.
Η αγάπη μου για τη Γυναίκα άρχισε σχεδόν ταυτόχρονα με την αγάπη μου για το Ραδιόφωνο.
Ίσως το ένα να ήταν μέσο για να περάσω στη διάσταση του άλλου και τούμπαλιν.
Η ουσία είναι πως η Γυναίκα -σαν ιδέα- τέθηκε τόσο ψηλά στη ζωή μου, που ακόμα και τώρα στα 50 μου, αγωνιώ και ασφυκτιώ στην ιδέα πως δεν θα την ξανασυναντήσω.
Η Ρήγισσα του Ουρανού μου, πέταξε σαν χαρταετός και με άφησε μόνο και αδύναμο στη γής, όλα της χαλάλι μια ζωή.
Όπως περίμενα την λυχνία μου να ανάψει καλά και να ακουστεί από άκρη σε άκρη, έτσι περίμενα να γνωρίσω την Γυναίκα που θα συμπορευόμασταν.
Ήταν 1981, που πρώτη φορά ψήφισα κόμμα που τότε λεγόταν “εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς”. Δυο μέρες πριν είχα προσπαθήσει ο αδαής να βάλω τέρμα στη ζωή μου.
Τότε δεν ήξερα πως όποιος θέλει πραγματικά να αυτοκτονήσει, απλά το κάνει. Μόνη κληρονομιά που είχα να αφήσω ήταν δυό στίχοι:
-Να είσαι μόνος και να χαίρεσαι για αυτό,
να ζεις χωρίς να περιμένεις την ανάσταση,
να είσαι μόνος και να χαίρεσαι για αυτό,
να είσαι έτοιμος για κάθε Επανάσταση.
Στα χρόνια μου στον Ρήγα, υπήρχαν μυθικές γυναίκες. Πιο πάνω απο την Σιμόν ντε Μπωβουάρ, καλύτερες από την Οριάννα Φαλάτσι, πιο εμπνευστικές απο την Γκαλά. Γνώρισα τέτοιες γυναίκες στη ζωή μου, άλλες με προσπέρασαν, άλλες τις προσπέρασα. Κάθε μιά και μιά απώλεια. Αυτές τις απώλειες μετράω κάθε εκλογές και θλίβομαι.
Ένα απλό, σύντομο κείμενο, χαρισμένο στην γνωστή-άγνωστη Ρήγισσα του Ουρανού μου, που η απώλεια της είναι δυσβάστακτη, έβαλε τον πήχυ τόσο ψηλά που χάθηκε στα σύννεφα, αφήνοντας μας να σερνόμαστε στη γή.
Κολλάω και τραυλίζω αν είναι να στο πω…
αφιερωμένο εξαιρετικά στην Προδοσία που με κυνηγά, σε ένα χάμμοντ που ακούγεται στο βάθος…
