Σάββατο βράδυ και έμεινα μέσα…
Βρήκα κάτι παληά βιντεάκια στο youtube και άρχισα να τα κατεβάζω.. κομμάτια απο συναυλίες της εποχής μου.. εκεί που και εγώ ήμουν 16άρης και τους γαμούσα τα λύκεια..
Και θυμήθηκα.. θυμήθηκα που με τον φίλο μου τον μακαρίτη τον Ανέστη πήγαμε στο πρώτο φεστιβάλ της ΚΝΕ στο πάρκο της Νεας Ελβετίας, φορώντας κόκκινα μπλουζάκια.. Νταλάρας, πάγωσε η τσιμινιέρα, Χαρούλα, και άλλοι χίλιοι..
Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες,
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες
Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος,
μ’ αρέσει στα κρυφά (κι) ο Μητροπάνος
Είμασταν μαθητές έντονα πολιτικοποιημένοι, με βλέμμα καθαρό, πάντα κόντρα με τους γονείς μας, τότε τους αποκαλούσα «φασίστες», τώρα είναι απλά «δεξιοί»..
Διαβάζαμε τα πάντα αρκεί να είχαν πολιτικό λόγο.. Από Μάρξ, Έγκελς, Μπακούνιν, τα πάντα… Και λογοτεχνία.. Θυμάμαι το χίτ της εποχής.. Οριάννα Φαλάτσι, «γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ».. Έβγαζες γκόμενα με αυτό..
Γρήγορα ξεκολλήσαμε απο την ΚΝΕ, και ήρθε ο Ρήγας… Ωραία χρόνια..
Κάπου εκεί, απο αντίδραση στην αντίδραση των συντρόφων εναντίον του Χατζιδάκι, άρχισα να τον γνωρίζω.. Εχω ακόμα φίλους που προτιμούν τον Θοδωράκη επειδή ο Χατζιδάκις ήταν «δεξιός».. Άλλα χρόνια…και μετά τον Ρήγα, το Αχίλλειο, τον Ματζέστικ, η Σελήνη, το Αιγαίο.. Καταλήψεις.. Φασαρίες… Κυνηγητά με τα ΜΑΤ..
Και πρίν να κατέβουμε στα αναρχο-καφενεία, ακούγαμε και Λιλλιπούπολη.
Καίω τα δέντρα, χτίζω μεζονέτες,
θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
Σ’ ένα κλουβί-γραφείο σαν αγρίμι
παίζω ατέλειωτο, βουβό, ταξίμι
Νοικιάσμένα «σπιτακια» με «πούφ» αντί για καρέκλες, και κουρελούδες στους τοίχους.. και πάντα ένα ραδιοφωνάκι..
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, κάποιος είχε ένα σπίτι κάπου έξω απο τον Φοίνικα.. Είχε και ένα μπομπινόφωνο εκεί, και ακούγαμε Κάμελ, Τζένεσις, Γκόνγκ και άλλα και καλά προοδευτικά ρόκ συγκροτήματα..
Οι «Γκουρού» του χώρου, ανέβαιναν στην ζούλα στη Θεσσαλονίκη.. Βλέπετε η χούντα έπεσε το ’74 αλλά έφυγε αρκετά χρόνια αργότερα.. Έπεφτε σύρμα.. «ανεβαίνει ο Άσιμος..» η πόλη συνομωτούσε όταν δεχόταν τέτοιες επισκέψεις.. Σιδηρόπουλος, Γώγου, και άλλοι..
Ολύμπια δύναμη ο Άσιμος.. Καθόμασταν γύρω-γύρω και αυτός πάντα ήταν σε μιά γωνιά, σαν τον Δία στον Όλυμπο.. Μιλούσε λίγο, και όταν έκανε παρέμβαση, είχε πάντα δίκιο.. πάντα συνομωτικά…
Φάκα Αντίντας μου ‘πιασε τη φτέρνα
μπερδεύω το τζουκ-μποξ με τη λατέρνα
Πάνω απ’ του τάφου μου το κυπαρίσσι
μαύρη χελώνα μ’ έχει κατουρήσει
Και μετά ήρθε ο Τζιμάκος.. με ρώτησε κάποιος πρόσφατα αν τον είχα θεοποιήσει όπως η γενηά των σημερινών 35άρηδων.. Μπα, επειδή τον είχα δει πριν τον δίσκο, τον θεωρούσα έναν απο εμάς.. χώρια που δεν μου άρεσαν τα κομμάτια με την πρόζα..
Γιατί ξεκίνησα να το γράφω αυτό;
Γιατί ενθυμούμενος εκείνα τα χρόνια, και βλέποντας με τώρα, κατάλαβα πόσο με γέρασε η πουτάνα η «Ζωή».. απο το ’90 ένας κατήφορος… και τώρα τι μένει;
Περνάω τα παληά αγαπημένα μου τραγούδια στο ipod (έχει και τέτοιο ο νεοέλληνας) μπας και φέρω τις θύμησες πίσω.. Μπας και βρώ τον μαλάκα που έχασα..
Μαράθηκε η λουλουδιασμένη ιτιά
και ψήλωσε η κοντούλα λεμονιά
Στα Σάλωνα δεν σφάζουνε αρνιά,
δεν πάει το παπάκι στη ποταμιά
Κι η Παπαλάμπραινα γυμνή
χαϊδεύει δώρο-συσκευή
σ’ ένα τηλεπαιγνίδι πουλημένο
Πουλάκι ξένο, πουλί χαμένο
μου τρώει τα σπλάχνα, δε βγάζω άχνα
Αν προλάβω.. τουλάχιστον το ipod θα πάει στα παιδιά μου.. μπας και καταφέρουν και αποκωδικοποιήσουν τις σκέψεις μου και αποφύγουν τα λάθη μου…
..η πουτάνα η «Ζωή»..
είναι κυριακή μεσημέρι και το ξαναδιαβάζω.. Δεν αλλάζει τίποτε, αλλά σκέφτομαι πως δεν χρειάζεται αλκοόλ για να γίνει κάποιος χαλιαμπάλιας… αρκεί να σκεφτεί τη ..Ζωή του..
