Οι μούτσοι..

Τελικά τι θέλει ένας άνδρας ; Μιά γυναίκα αυτόνομη και ανεξάρτητη, ή κάποια που τρέχει από πίσω του ;

Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο βολική για τον άνδρα. Γνωρίζεις κάποια, σε γουστάρει και κάνει τα πάντα για να είναι δίπλα σου. Θα κατεβάσει το κεφάλι ακόμα και αν έχει δίκιο, θα παρουσιάσει συμπτώματα μιμητισμού, εφόσον στόχος είναι να είναι δίπλα σου, θα κάνει τα πάντα για να τον πετύχει. Μπορεί όταν την γνώρισες να έλεγε τσιτάτα του στύλ “Εγώ δεν κάνω…” ή “Εμένα μου αρέσει…”, τα οποία άλλαξαν συν τω χρόνω. Ποτέ δεν τα εννοούσε.. Απλά τα έλεγε είτε γιατί της άρεσαν είτε γιατί έπρεπε κάτι να πεί. Συνήθως την ξεπερνάς σε ελάχιστο χρόνο…

Η πρώτη περίπτωση είναι λίγο πιο δύσκολη. Συνήθως η αυτονομία και η ανεξαρτησία πηγάζουν από έναν αυτοφυή εγωισμό σε συνάρτηση με επαγγελματικές ή προσωπικές επιτυχίες. Είναι απόλυτη στις απόψεις της (όχι ότι δεν αλλάζουν), απλά επειδή δεν τις διάβασε στο Κοσμοπόλιταν αλλά τις συνήγαγε συμπερασματικά απο τη ζωή της. Συνήθως αυτές οι γυναίκες έχουν μια αχίλλειο πτέρνα την οποία αν ανακαλύψει ο άνδρας, τις μετατρέπει σε γυναίκες της δεύτερης κατηγορίας. Και η υποτέλεια είναι μεγαλύτερη. Αυτές τις ξεπερνάς άμα τη παραδόσει..

Υπάρχει και η ενδιάμεση κατηγορία, αυτών που έχουν “άποψη”, αλλά μετά το ζευγάρωμα με τον καλό τους, αρχίζουν και ασπάζονται τις συνήθειες του. Ενώ είναι οπαδοί του r’n’b ξαφνικά γίνονται ζηλωτές του sophisticated thrash metal. Από το αδιάφορο γκομενίστικο LG κινητό, γίνονται οπαδοί της Apple και του Iphone 3g souper-duper. Ξαφνικά ανακαλύπτεις στο κομοδίνο τους δοκίμια της Λιλής Ζωγράφου για τον Ελύτη στη θέση των περιοδικών ραδιοτηλεόρασης. Και εκεί είναι που αρχίζει και σου αρέσει… Ασυνείδητα, γιατί αρχίζει και σου “μοιάζει”, αλλάζοντας, χωρίς να νοιώθεις πως δεν είναι πλέον η γυναίκα που γνώρισες..

Σε κάθε περίπτωση, είναι γενικά παραδεκτό πως η γυναίκα αλλάζει προς την μεριά του άνδρα. Μερικές φορές μάλιστα γίνεται βασιλικότερη του Βασιλέως. Θα σου τηλεφωνήσει πρωί-πρωί για να σου πει πως αγόρασε ένα bootleg των Motorhead απο το Βερολίνο, θα σου στείλει το video με την παρουσίαση του iPad, λίγες ώρες μετά την επίσημη πρώτη του. Θα κανονίσει να πάτε σε ένα υπόγειο εντευκτήριο για να ακούσετε την Κική Δημουλά να απαγγέλει.. Και επίσης θα σου αρέσει.. Σαν να έχεις μια γραμματέα που είναι κλώνος σου και σκέφτεται πριν απο σένα για σένα..

Βέβαια, μέσα της, ασυνείδητα πάντα, δημιουργείται ένα μίσος. Αισθάνεται πως ζει στη σκιά σου, αγωνίζεται να σε ξεπεράσει στο τερραίν σου. Κάποια στιγμή έρχεται και αυτή η ώρα.. Όταν εσύ θα ξεχάσεις τους στίχους του Du Hast στην συναυλία των Rammstein, θα στους υπενθυμίσει με ύφος 100 καρδιναλίων. Θα σε κοιτάξει με απαξίωση όταν δεν θα μπορείς να αλλάξεις ώρα στο iPhone. Τότε είναι και η ώρα της να αποχωρήσει.. Να σε ξεπεράσει. Ο Μέντορας είχε ημερομηνία λήξεως. Όπως όλα άλλωστε.

Όταν το κάνει, θα το κάνει με την δέουσα πομπωδία, δείχνοντας πως μπορεί να ήσουν μεν το εφαλτήριο για την “νέα ζωή”, αλλά τώρα πιά σε ξεπέρασε. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να φάει την επόμενη κουράδα, τότε ίσως να σε ξαναπλησιάσει.. ίσως και όχι.

Εκεί είναι που λές “οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι..”

Θέλω μια γυναίκα που να έχει τη δική της ιστορία. Να την γουστάρω για αυτό και να με γουστάρει για αυτό. Μικρή ή μεγάλη ιστορία, δεν έχει σημασία, αρκεί να την έχει γράψει μόνη της. Οι ζωές μας να είναι δυο γραμμές τεθλασμένες που άλλοτε θα τέμνονται, άλλοτε θα είναι κοντά και άλλοτε μακρυά. Να με σέβεται και να την σέβομαι, χωρίς να παρεμβαίνει ούτε να παρεμβαίνω. Να είμαι στήριγμα και όχι δεκανίκι. Να εξακολουθεί να ακούει Κοσμοράδιο (φιλολογικό το παράδειγμα), όταν διαβάζω Αλεξάκη.
Να μην θέλω να την ξεπεράσω, ούτε και αυτή εμένα…

υπάρχει ισονομία στις σχέσεις ;