Προχτές βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων.. Μου τηλεφωνεί λοιπόν ο μικρός μου γιός, να μου πει πως έγραψε και του προτείνω να πάμε το μεσημεράκι για φαγητό.. Πηγαίνουμε κάπου και ο διάλογος ειναι σχεδόν αυθεντικός..
-Την επόμενη Κυριακή, δεν νομίζω να την κοπανήσεις, να είσαι εδώ, να ψηφίσεις..
-Ναί, ξέρω..
-Είναι καλοκαίρι και αν την κοπανήσουν όλοι, θα έχει μεγάλη αποχή..
-Μπα, εδώ θα είμαι και μάλιστα σκέφτομαι, για να μην έχει αυτοδυναμία, να ψηφίσω κάποιον δεύτερο ή τρίτο..
Το σουτζουκάκι μένει μετέωρο. Ο Φίλιππος μπήκε στα 18 φέτος, ψήφισε μεν μια φορά, αλλά και στις δημοτικές και στις ευρωεκλογές η ψήφος του ήταν δεδομένη και προσωπική, όπως και η δική μου. Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για πολιτικά και αμφιβάλλω αν εχει μιλήσει με τα αδέλφια του ή τη μάνα του. Και βέβαια, χωρίς να ξέρω, αμφισβητώ το αν κάνει πολιτικές συζητήσεις με τους φιλους του..
-Τι εννοείς, τον ρωτάω.
-Αν πάρει η ΝΔ αυτοδυναμία, θα αλλάξει το εκλογικό σύστημα και πάει περίπατο η απλή αναλογική μετά. Ενώ αν δεν γίνει κυβέρνηση και ξαναγίνουν εκλογές, θα γίνουν με απλή αναλογική.
-Και τα τομάρια θα αναγκαστούν να συνεργαστούν, για το καλό του τόπου, συμπληρώνω αποσβολωμένος εγώ..
-Ακριβώς έτσι.
Αισθάνομαι περήφανος.
Όχι που ο μικρός μου γιός, έγραψε 134 μόρια πάνω απο τη βάση της σχολής που ήθελε και θα σπουδάσει αυτό που στόχευσε.
Αισθάνομαι περήφανος που από το τίποτε και το πουθενά, έχει διαμορφώσει μια άποψη. Τυχαίνει να συμφωνώ μαζί του. Αλλά αυτό δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία. Σημασία έχει, πως φαίνεται να ξέρει τι θέλει για το μέλλον του τόπου. Και καταλαβαίνει πως αυτό το μέλλον περνάει μέσα από τη συλλογικότητα και την διαλεκτικότητα.
