20€, κάτι κέρματα και 70% μπαταρία..

Ήταν ένα πολύ ζεστό απόγευμα, ευτυχώς είχα κατεβάσει τα στόρια στην κρεβατοκάμαρα και δεν χρειαζόταν κλιματισμός, οπότε ο ύπνος με πήρε εύκολα και βαθειά..
Ξύπνησα ιδρωμένος, με μια περίεργη ένταση στο κορμί, απο ένα όνειρο..

Ήμουν σε έναν σταθμο τρένων, ίσως και μέσα στο τρένο, καθόμουν σε μια γωνιά προσπαθώντας να διώξω τον ίλιγγο μου, έβλεπα σε απόσταση μερικά οικεία πρόσωπα να χαζολογάνε, ένοιωθα όπως σε εκείνες τις πρώτες μέρες στο νοσοκομείο.. Ήξερα πως είμασταν παρέα, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ και να πάω κοντά τους, τα 20 μέτρα που μας χώριζαν και ήταν 10 βήματα για κάποιον, για μένα ήταν μεγάλη απόσταση, δεν μπορούσα και να πάω τοίχο-τοίχο.. Κούρνιασα στην γωνία και άφησα τον ύπνο να με πάρει.. Έτσι έκανα και στο νοσοκομείο.. Κούρνιαζα σε εμβρυακή στάση στο κρεβάτι μου και προσπαθούσα να κοιμηθώ για να περάσει η ώρα μέχρι το επόμενο εγχείρημα της καθόδου για τσιγάρο.. ή μέχρι να έρθει η νοσοκόμα να μου φέρει τα φάρμακα.

Ξαφνικά ξύπνησα και κατάλαβα πως ήμουν όντως μέσα στο τρένο, που είχε φτάσει στην Αθήνα.. Με έπιασε ένα άγχος, αν είχε περάσει ο σταθμός που έπρεπε να κατέβω, που ήταν οι οικείοι μου, ευτυχώς όταν ξυπνούσα ο ίλιγγος δεν ήταν τόσο ισχυρός. Προσπάθησα να σηκωθώ, τα κατάφερα, σιγούρεψα πως τα πράγματα ήταν στις τσέπες μου, και κατέβηκα με δειλά βήματα, ακουμπώντας τους τοίχους. Στάθηκα κάτω από ένα σκέπαστρο, κοντά σε ένα καλάθι απορριμμάτων και έψαξα τις τσέπες μου.. 20€ στην αριστερή κωλοτσέπη και κάτι κέρματα στην μπροστά δεξιά.. Δεν θυμόμουν τι ήρθα να κάνω στην Αθήνα, ούτε που έπρεπε να πάω. Με έπιασε το παράπονο για τους οικείους μου, που με παράτησαν έτσι, ένοιωσα πραγματικά αβοήθητος.. Έβαλα και κοίταξα το κινητό, 70% μπαταρία.. Τουλάχιστον θα μπορούσα να κάνω μερικά τηλεφωνήματα..

Είδα να απομακρύνεται μια φίλη μου, η Εύα.. Της φώναξα, γύρισε, με είδε και ήρθε κοντά μου.
-Τι δουλειά εχεις εδω; με ρώτησε..
-Ελα ντε, της απάντησα. -Τάχω λίγο χαμένα..
-Είσαι καλά με την υγεία σου; Διάβασα πως είχες περιπέτειες.
-Όσο καλά μπορει να είναι ένας ανισόρροπος με χαρτί γιατρού, της είπα διακωμωδώντας την κατάσταση μου.
-Γιώργο, πρέπει να φύγω, πάω στην συναυλία των Muse, αν χρειαστεις κάτι, πάρε με τηλέφωνο, είπε και απομακρύνθηκε.

Αισθανόμουν ανήμπορος και συντετριμμένος που με είχαν παρατήσει έτσι και έφυγαν, νομίζω πως 20€ δεν έφταναν καν για το τρένο της επιστροφής, ευτυχώς είχα εκείνο το 70% μπαταρίας..
Αισθανόμουν πως οποιοδήποτε βήμα και να έκανα, μπρός ή πίσω, θα έχανα.. Σαν να ήμουν ανάμεσα σε 2 βαγόνια που απομακρυνόταν σιγα-σιγα και έπρεπε να διαλέξω, μπροστά ή πίσω, χωρίς να έχω καμμιά ισορροπία όμως..

Συνέχεια δεν υπάρχει.. Ξύπνησα..
Δυστυχώς, ο ίλιγγος και η ανισορροπία εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως και το αίσθημα μιας πικρής εγκατάλειψης..

υ.γ. η φωτογραφία είναι απο την Ιθάκη που επισκέφθηκα πρόσφατα, ένα μέρος ιδανικό για να γράψεις βιβλίο..