Ερμηνείες..

“I desire the things which will destroy me in the end”, Sylvia Plath
Είμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Πριν γίνει οτιδήποτε. Κάτι είπα. Γέλασες. Έσφιξες τον δείκτη στον αντίχειρα και ελευθερώνοντας τον δυνατά, με χτύπησες στο μηρό. Χειρονομία. -Με αγαπάς, σου είπα. Γέλασες. Εγώ ήξερα πλέον. Από τότε, όταν ήθελες να μου δείξεις τρυφερά πως με αγαπάς, έκανες αυτή τη χειρονομία.

Σού έλεγα για τις λάγνες μυρωδιές. Για τα κορμιά και τα αρώματα. Μου ζήτησες ένα πουκάμισο μου. Φορεμένο. Με την μυρωδιά του κορμιού μου και το άρωμα μου, φορεμένο αρκετές ώρες. Πήγα στην τουαλέττα, έβγαλα το πουκάμισο, έβαλα ένα μπλουζάκι, το έβαλα σε έναν αεροστεγή φάκελλο και στο έδωσα. Εγώ ήξερα πλέον. Ήταν κάτι μοιραίο που θα εξελισσόταν σε κάτι ωραίο.

Έβλεπα μια φωτογραφία που σου είχα βγάλει. -Είσαι πολύ όμορφη, σου είπα. -Την κοιταζω και πραγματικα απορω… ειμαι εγω? βγαζω μια ανεμελια που δεν ταιριαζει στο τωρα μου.. απάντησες. -Είσαι εσύ, όπως θέλω να σε βλέπω εγω.. είπα. -Προφανως δεν ειναι τυχαιο που αυτη η εκφραση αποτυπωθηκε με σενα διπλα μου, απάντησες. Εγώ ήξερα πλέον. Ζούσα έναν έρωτα εν τω γεννάσθαι, έναν “ψιλο-έρωτα”.

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους

Από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες