Το είχα εγκαταλείψει.. εδώ και δυόμιση χρόνια.. και μάλιστα εδώ και έναν χρόνο το είχα κατεβάσει. Το να κάθεται κάποιος και να διαβάζει τόσο προσωπικά πράγματα και μάλιστα δικά μου, που εξέφραζαν μια εποχή της ζωής μου, έδειχνε τόσο αδιάκριτο….. (READ MORE)
Πολλές φορές, περπατάω τα βράδια στο σπίτι, μέσα στο σκοτάδι, στο απόλυτο σκοτάδι, εσκεμμένα. Προσπαθώ να μην πατήσω κάτι, από όλα αυτά που είναι ριγμένα στο πάτωμα, με μόνο όπλο τη μνήμη, τις αποθηκευμένες εικόνες του μυαλού.
Σημαντικό μην το κάνεις να φαίνεται, δεν είναι. Ένα ακόμα χάδι, ένα ακόμα ποίημα, ένα ακόμη αγέρι. Σημαντικό είναι το μαζί και το αεί.
Τα μάτια θολά, ίσως ναναι η αρρώστια, κεφάλι βαρυ, ανάμνηση γλυκειά.. Ψηλή, καλλίγραμμη, πατούσες δυνατά.. Λατίνα θεά, και έμεινα μόνος.. το σημαδάκι στα χείλη, σαν υπόλειμμα από μερέντα, ποιός δεν θέλει να το φάει;
Ένα σιγοψιθύρισμα στ’ αυτί, στίχων μοναδικών και άγνωστων, μιάν αγκαλιά για να κρυφτείς και να κουρνιάσεις, πρώτη φορά τις αλήθειες σου να πείς και να ακούσεις, με μυρωδιά απλόχερα να θρέψεις τα σεντόνια, δεν ήταν αρκετά. Κάτι απλό και όμορφο,… (READ MORE)