η ελάχιστη επαφή μου με την ελληνική μουσική επί αρκετά χρόνια, συν το ταλέντο που έχω όταν ακούω μια μαλακία να μπαίνει από το ένα αυτί και να βγαίνει απο το άλλο, με βοήθησαν στο να κατέχω ελαφρώς μεν την ελληνική μουσική, αλλά να μου αρέσει ο αφρός..
Είπα να ξεκινήσω αυτή τη λίστα με δυο τραγουδάρες της αθάνατης Βίκυς Μοσχολιού, ένα σε στίχους Τριπολίτη και ένα σε στίχους Ελευθερίου. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να διαλέξω ποιό εκφράζει περισσότερο τις απώλειες της ζωής μου..
Μετά σκέφτηκα να τα βάλω ανά απώλεια… Τελικά τα έβαλα όπως νάναι…
Τα τρία πρώτα λοιπόν είναι η αρχή, η μέση και το τέλος μιας μεγάλης απώλειας…
Έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη ιστορία…
Έτσι εξελίχθηκε…
Γλυκύτατος ο Γερμανός, λυρική η Αρβανιτάκη, καταιγίδα ο Σαββόπουλος..
FYI: ολολύζω: σκούζω, θρηνώ, οδύρομαι, ολοφύρομαι
και έτσι κατέληξε….
Αθάνατη Βίκυ…
Δεν με τρελλαίνει το low bap, αλλά αυτός ο στίχος με εκφράζει απόλυτα:
Δεν υποκρίθηκα ποτέ
Δε παίζω ρόλους
Δε παίζω με συναισθήματα και έχω λόγους
Κάθε φορά που χάνομαι, γυρίζω πίσω
Βαδίζω σε δρόμους και σβήνω φόβους
Δεν υποκρίθηκα ποτέ
Να το θυμάσαι
